Ιωάννα Μερκουριάδου: "αναζητώντας την χαμένη ανοιξη"

Η καραντίνα με βρήκε στην πόλη που μεγάλωσα, τη Χαλκίδα, μερικά χιλιόμετρα μακριά από τα θέατρα, τους φίλους μου, την «Ηχώ και το Νάρκισσο»…

...την παράστασή μας που σταμάτησε κι αυτή ξαφνικά όπως οποιαδήποτε καλλιτεχνική δραστηριότητα. Τι σημασία έχει όμως το μέρος σε μια τέτοια συνθήκη απομόνωσης; Όταν μάλιστα συνειδητοποιείς ότι σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπάρχει καν χρόνος… δεν υπάρχει ρολόι, ούτε ξυπνητήρι να μας θυμίσει τις υποχρεώσεις μας, μιας και υποχρεώσεις πια δεν υπάρχουν!

Μέσα σ’ αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση προσπάθησα να προσαρμοστώ κι εγώ όπως όλοι. Διάβασα αρκετά, είδα ταινίες και θεατρικές παραστάσεις που δεν είχα προλάβει να δω, κούρδισα την λίγο ξεχασμένη κιθάρα μου και θυμήθηκα αγαπημένα τραγούδια και μελωδίες.

Αρκετές όμως ήταν και οι φορές που βαρέθηκα, μελαγχόλησα και ένιωσα εγκλωβισμένη… σε μια κατάσταση που δε μπορείς να κάνεις τίποτε για να αλλάξει, παρά μόνο υπομονή! Οι βόλτες με το ποδήλατο και το περπάτημα δίπλα στη θάλασσα, έστω και για λίγο καθημερινά, υπήρξαν σημαντική ανάσα… όπως και οι αμέτρητες βιντεοκλήσεις!

Ίσως το πιο ξεχωριστό κομμάτι αυτού του εγκλεισμού ήταν οι πρόβες που κάναμε διαδικτυακά με τα υπέροχα παιδιά, τα εφηβάκια του θεάτρου Περί-Τεχνών. Πρόβες για την «Οδό Ονείρων» μας ώστε να την παρουσιάσουμε στο τέλος της σχολικής χρονιάς όπως ήταν προγραμματισμένο… ή τελοσπάντων, όποτε μας το επιτρέψουν οι συνθήκες! Κι έτσι αυτές οι στιγμές γέλιου, χαράς και δημιουργίας, μας γέννησαν την ελπίδα πως όλο αυτό θα τελειώσει γρήγορα και θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τα όνειρά μας.

Αν, λοιπόν, ανυπομονώ για κάτι είναι αυτό… να βρεθούμε πάλι όλοι μαζί, φίλοι, συνάδελφοι, αγαπημένοι άνθρωποι που στερηθήκαμε, να αγκαλιαστούμε και να μη φοβόμαστε. Δεν ξέρω αν μετά από αυτό θα είμαστε πιο δυνατοί, πιο συνειδητοποιημένοι ή πιο σοφοί… το μόνο που θα ήθελα σίγουρα είναι να είμαστε υγιείς και να ξαναβρούμε την άνοιξη που χάσαμε.

Ιωάννα Μερκουριάδου ǁ Ηθοποιός