Έμεινα μέσα. Αποστήθισα θέλοντας και μη όλα τα σχετικά τηλεοπτικά σποτ και τα τραγουδάκια των συγκινητικών διαφημίσεων. Ο Χρήστος, που μένουμε μαζί, ήθελε την τηλεόραση ανοιχτή για πολλή ώρα.
Απομονώθηκα στο γραφείο του σπιτιού, που το στόλισα δεόντως με αφίσες, post-its και αρωματικά κεράκια. Έγραψα αρκετά κείμενα για το Η Πόλη Ζει, που για πρώτη φορά μετά από χρόνια δεν κυκλοφόρησε εντύπως. Έγραψα και για το Andro, το FollowGeorge.gr, το Spotlightpost.com. Συνέχισα, δηλαδή, να εργάζομαι, μόνο που ξέχασα προς το παρόν την συνεργασία με τους συναδέλφους φωτογράφους και τις από κοντά συνεντεύξεις. Όλα εξ αποστάσεως, με λιγότερα χρήματα, με περισσότερη αγωνία για το ήδη επισφαλές μέλλον.
Παράλληλα, ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια δημοσιογραφίας στο Καποδιστριακό, παρακολουθούσα μαζί με τους συμφοιτητές μου μαθήματα μέσω όλων αυτών των χρήσιμων πλην σπαστικών ενίοτε πλατφρομών. Τηλεφωνήματα για συντονισμό των εργασιών μας, ατελείωτα mails και κοινές συνομιλίες στο facebook.
Ένα παράξενο, άχρωμο Πάσχα στο μπαλκόνι με τα ηχεία των γειτόνων στην διαπασών. Πολλές μαγειρικές (ζύμωσα τσουρέκια, έφτιαξα μαγειρίτσα, έβαψα αυγά!) και πολλές αγκαλιές με τα ζώα μας. Ελάχιστες έξοδοι για τα ψώνια και για ένα περπάτημα να ξεπιαστούμε, κυρίως νυχτερινές ώρες. Μέριμνα και για λίγη γυμναστική στο σπίτι, πιο πολύ για την ιδέα ότι ξεπιανόμαστε από το καθισιό.
Από νωρίς, συνειδητοποίησα ότι όσο άμεσα κι αν επιστρέφαμε στην “κανονικότητα”,τα πράγματα για συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένωνθα ήταν πολύ δύσκολα. Κάποιοι άνθρωποι, οι λιγότερο ευνοημένοι, έμειναν χωρίς καθόλου εισόδημα, δεν ήταν λίγοι αυτοί που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν άμεσο και φλέγον θέμα επιβίωσης. Έτσι, φρόντισα να περάσω μια βόλτα αό την Κοινωνική Κουζίνα “Ο Άλλος Άνθρωπος”, αφήνοντας λίγα τρόφιμα στην αποθήκη την οποία είχαν κατακλύσει με βρώσιμη αγάπη εκατοντάδες συμπολίτες μου. Έφτιαξα και ένα σακ βουαγιάζ με ρούχα και παπούτσια που δεν χρειάζομαι για μια από τις πολλές κοινωνικές δομές, συγκεκριμένα για μία που έχει έδρα της τα Εξάρχεια, την παλιά μου γειτονιά.
Οργανώθηκα στο facebook μαζί με χιλιάδες καλλιτέχνες και προσπαθώ εδώ και λίγες μέρες να κατεβάσω ιδέες και να ενεργοποιήσω κόσμο σχετικά με την αποκατάσταση αυτής της μερίδας συμπολιτών μου. Ηθοποιοί, μουσικοί, χορευτές, σκηνοθέτες και ένα σωρό τεχνικοί έχουν μείνει άνεργοι και αόρατοι στα μάτια του κράτους με μηδέν προοπτικές αυτή τη στιγμή, καθώς απαγορεύτηκαν οι παραστάσεις, οι συναυλίες, τα καλλιτεχνικά δρώμενα... Έχω την άποψη ότι είναι πολύ χρήσιμη μια οργανωμένη αντίδραση απέναντι στο Υπουργείο Πολιτισμού, απλώς, στην περίπτωση μη ικανοποίησης των αιτημάτων, αρκετοί άνθρωποι θα έχουν οδηγηθεί στην πείνα, την τρέλα, την ανημπόρια να πληρώσουν το νοίκι-ήδη μερικοί φίλοι μου χρωστούν από τον Μάρτη κιόλας. Γι’ αυτό θεωρώ ότι πρέπει να γίνει ένα μαζικό crowdfunding το οποίο θα διαχειριστεί μια επιτροπή καλλιτεχνών που χαίρουν του σεβασμού και της εμπιστοσύνης της κοινότητας. Μέσα από το ποσό που θα συγκεντρωθεί, θα πληρωθούν νοίκια ανθρώπων που κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι, θα καλυφθούν ληξιπρόσθεσμοι λογαριασμοί ΔΕΗ, θα αγοραστούν τρόφιμα και φάρμακα και σερβιέτες και άλλα απαραίτητα. Το χέρι στην τσέπη, εν προκειμένω, προσδοκώ να βάλουν και διακεκριμένοι καλλιτέχνες που έχουν ένα κεφάλαιο το οποίο τους επιτρέπει να μην φοβούνται υπερβολικά για την επιβίωσή τους. Εκατό ευρώ έκαστος εξ αυτών, ας πούμε. Επίσης, ιδιώτες ακροατές, λάτρεις του θεάτρου, της λογοτεχνίας, του σινεμά... Σκεφτείτε πόσο εύκολο θα ήταν να συγκεντρωθούν χιλιάδες ευρώ αν όλοι βάζαμε από ένα, δύο, πέντε ευρώ.
Έχω βρει συμμάχους επιχειρηματίες που θα διαθέσουν τα προϊόντα τους για τους πληγέντες καλλιτέχνες δωρεάν ή με πολύ, πολύ σημαντική έκπτωση και επικοινωνώ εδώ και μέρες με συναδέλφους δημοσιογράφους για να εξασφαλίσω την υποστήριξή τους και το βήμα τους όταν θα παραστεί ανάγκη, δηλαδή πολύ άμεσα.
Μέσα σε όλα αυτά, βρήκα τον χρόνο να ηχογραφήσω ένα κλασικό έργο του Βιζυηνού για ένα site με ηχογραφημένες αναγνώσεις βιβλίων. Δεν μπορούν όλοι να διαβάσουν, είναι πολλοί όμως που θα ήθελαν πρόσβαση στην λογοτεχνία, έστω και με αυτόν τον τρόπο. Αυτή η διαδικασία με γέμισε χαρά και μου θύμισε τα ραδιοφωνικά χρόνια μου που εύχομαι να ξαναζήσω σύντομα.
Κατά την διάρκεια της καραντίνας, προσπάθησα να τηρήσω μια ρουτίνα, δεν τα κατάφερνα πάντα. Συνήθως ξυπνούσα γύρω στις 10 και μισή, στρωνόμουν απευθείας στο λάπτοπ, επικοινωνούσα με τους εργοδότες και συναδέλφους μου, αργότερα και με φίλους. Σειρά είχε η μαγειρική, η ενασχόληση με τα φυτά, με το σπίτι, με τα ζώα. Και προς το βράδυ, βου στο Νέτφλιξ, στο Youtube, στο MasterChef, στα βιβλία εκείνα που απλώς κάθονταν στην βιβλιοθήκη χωρίς να διαβάζονται, αν και αγοράστηκαν πριν μήνες. Κοιμόμουν αργά, μετά τις 2.
Στιγμές, έκλαιγα γοερά, φοβόμουν για μένα, για τον Χρήστο, για τις οικογένειες και τους φίλους μας. Έτρεμα στην σκέψη ότι θα το κολλήσει η γιαγιά μου αυτό το πράγμα και θα πεθάνει. Το καλοκαίρι μάς φαίνεται ήδη γολγοθάς, με δυσκολίες οικονομικές, χωρίς τις διακοπές που ονειρευόμαστε.
Όμως, άνθρωποι εκεί έξω, φίλοι μας, ζουν τα πιο δύσκολα, τα πιο ζόρικα και αισθανόμαστε ότι μπορούμε στ’ αλήθεια να κάνουμε κάτι γι’ αυτούς.
Μόνο με αλληλεγγύη ξεπερνιούνται οι κρίσεις. Κανένας Τσιόδρας, όσο αθώος και αν φαίνεται, δεν θα μας σώσει. Για τους κυβερνώντες, είμαστε νούμερα ζωντανών και πεθαμένων. Για εμάς, όμως, είμαστε ψυχές, καρδιές, σώματα που πρέπει να κρατηθούμε στην ζωή, όχι απλώς στην επιβίωση.
Ο δρόμος είναι ανηφορικός και έχουμε αρκετή δουλειά μπροστά μας. Όλοι όσοι νοιαζόμαστε, τουλάχιστον...
Bình luận