Με σκυμμένο το κεφάλι, με καψαλισμένες τις φτερούγες του, σκιά-σκιά φεύγει ντροπιασμένο το «24». Δεν του φερθήκαμε καλά, άχνα δεν έβγαλε να μας κατηγορήσει, έχει καλή ανατροφή, τρόπους λεπτούς, ευγένεια. Μήτε που έγνεψε στο «25» κάτι να του ψιθυρίσει, να το προετοιμάσει, δεν θέλησε από την αρχή κιόλα να το κακοκαρδίσει.
Ο απόγονος του έσκασε ήδη μύτη, ξεπρόβαλε γελαστός, αισιόδοξος, ένα χρόνο τώρα τον λιγουρευότανε τον θρόνο, του βαλε στη βαλίτσα του καθαρά βρακιά η μάννα του, γκρίνιαζε αυτός, «Να ΄χεις να αλλάζεις γιέ μου», «Αυτοί! Αυτοί θα μου τα δώσουν όλα, αυτοί για μένα θα νοιάζονται μάννα, μην ανησυχείς!» της είπε μα, η μάννα έχει ένστικτο, του παράχωσε και χάπια, επιδέσμους και ιάματα, όταν θα ΄ρθει εκείνη η ώρα, να ΄χει να βάζει στις πληγές του.
Πώς τα βλέπετε? Τί λέτε? Να τον καλοδεχτούμε με χαμόγελα αληθινά και αγκαλιά ορθάνοιχτη? Να τον περιποιηθούμε σαν τον πιο επιθυμητό μας καλεσμένο μας, να τον φιλοξενήσουμε αέρινα και στοργικά για να περάσει ένα δωδεκάμηνο κι αυτός κι εμείς καλά?? Κι αν όχι για τίποτ΄ άλλο, μα για τη μητέρα του που, ξέρω, ξέρεις, ξέρετε πώς ανησυχεί μιά μάννα και πώς, πιο πολύ από κάθε άλλο, θέλει το παιδί της «ΝΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!», να το νοιώθει πάνω σε απαλά βελούδα βυσσινί, τη ζωή του να περνά.
Αγνή Ζησίδου
Σύρος, Πρωτοχρονιά 2025
(Ευχαριστώ τη φίλη Eleni Kastanis-Sachlas που με τη φωτ/φία της με ενέπνευσε!)
Comments